اوردنچر بر پایه ایمپلنت

در بازسازی عملكرد در پروتز كامل، گير و ثبات نقش بسزايی داشته، همان طور كه مطالعات نشان می دهند مؤثرترين عامل در ميزان رضايت بيمار است. اين دو معيار از نظر علمي، چنين تعريف مي شوند:

• گير (Retention): ميزان مقاومت در برابر نيروهاي عمودي جداكننده از بافت (خلاف مسير نشستن)

• ثبات (Stability): ميزان مقاومت در برابر نيروهاي مايل و قدامي-خلفي جداكننده از بافت (در جهاتي به جز مسير نشستن) يك درمان معمول، پروتز كامل استاندارد است.

بيشترين شكايت در اين نوع درمان، مسأله گير و ثبات آن است كه با فرآيند اجتناب ناپذير تحليل استخوان شدت می يابد.

گير اوردنچر از دو جهت قابل ارزيابی است:

•  ديدگاه بيمار: در واقع احساسي است كه بيمار نسبت به اوردنچر خود در دهان دارد.
•  ديدگاه دندانپزشك:  بر اساس خصوصيات ريج بي دنداني و اتچمنت هاي مورد استفاده تعريف شده، قابل اندازه گيري مي باشد.

برای برطرف كردن اين مشكل راه حل های مختلفی وجود دارد از جمله:

• افزايش عمق وستيبول (vestibuloplasty)
• پيوند استخوان (bone graft)
• افزايش ارتفاع استخوان  (augmentation ridge )
• ایمپلنت  (implant) وجود دارند

موفقيت در زمينة كاربرد ايمپلنت ها و تكنيكهای osseointegration موجب شده كه همچون ريشه دندان، از آنها به عنوان تكيه گاه (anchorage) جهت افزايش گير و ثبات پروتز استفاده شود.

برخلاف سرويس پروتز كامل، پروتزهاي متكي بر ايمپلنت، از نظر موفقيت، قابل پيش بيني هستند، ضمن اين كه نيازهاي فانكشنال و زيبايي را به بهترين نحو برآورد مي نمايند.

اوردنچر پروتزی است كه بر روی سطح اكلوزال ريشه يا ايمپلنت ساخته می شود.

نظريه اي معتقد است كه درآينده، درمان پروتز كامل استاندارد، به وسيلة اوردنچرهاي متكي بر ايمپلنت جايگزين خواهد شد.

پروتز متكی بر بافت و ايمپلنت ضمن كاهش تعداد ايمپلنتها و روش جراحي ساده تر، تكنيك جايگزينی راحت تر، همچنين هزينة كمتر مي تواند جايگزين مناسبی برای پروتز كامل استاندارد باشد علاوه بر اين كه با كمك اتچمنت های پيش ساخته، ميزان گير و ثبات مطلوبی را فراهم می كند.

در پروتز متكی بر بافت و ايمپلنت درفك پايين، ايمپلنت ها در محدودة دو سوراخ چانه ای، در طرفين خط وسط گذاشته می شوند.

سوراخ چانه ای در اكثر موارد منطبق بر محور طولی دندان پرمولر دوم يا بين دو پرمولر است و با توجه به اين كه عصب قبل از اين كه به سمت عقب و بالا بچرخد و از سوراخ چانه ای خارج شود می تواند تا حدود 3 ميلی متر در قدام سوراخ چانه اي امتداد پيدا كند، خلفي ترين سطح ايمپلنت بايد حداقل 5 ميلی متر از سوراخ چانه ای فاصله داشته باشد.

هنگام استفاده از Clip و  Bar،  حداقل فاصله بين ايمپلنت ها بايد 12 ميلي متر باشد تا فضاي كافي جهت تعبیه اجزای گير موجود باشد.