اجزای ایمپلنت دندان

نيروهاي اکلوزال: همان نيروهای ناشی از جويدن هستند که به قسمت بدنه ايمپلنت وارد مي شوند و ماهيت فشاری دارند.

نيروهايی که از جانب صورت و زبان وارد مي شوند، ماهيتي برشي دارند.

نيروهای مزيال: از طريق دندانهای مجاور بر کرست و بدنه ايمپلنت وارد شده و موجب کشش ايمپلنت می شوند.

نيروهای ديستال: از جانب دندان های پشتی وارد شده و ايمپلنت را تحت کشش قرار می دهند.

ماهيت نيروهای وارده به يک ايمپلنت فقط به صورت کششی، فشاری و برشی نيست.

دندانهای مجاور نيز می تواند به ايمپلنت کاشته شده در دهان نيروی گشتاوری اعمال کنند.

ايمپلنتهای دندانی در موقع سرويس دهی، در معرض نيروهای اکلوزالی قرار می گيرند اين نيروها بنا به عادات زندگی بيماران از نظر بزرگی، تناوب و طول مدت اعمال می توانند متفاوت باشند.

ماهيت نيروها اغلب به صورت فشاری، کششی و برشی تقسيم بندی شوند.

نيروی فشاری سبب فشردن ايمپلنت و لثه به سمت هم می شوند.

نيروی کششی، ايمپلنت و لثه را از هم جدا می کند.

نيروی برشی بر روي ايمپلنت باعث سر خردن اجزاء مي شود.

مطالعات نشان ميدهد طراحی کرست ايمپلنت به صورت V شکل و ايجاد رزوه های مربعی در ناحيه بدنه، سبب انتقال تنش به صورت فشاری شده و تثبيت ايمپلنت را در فک موجب می گردد.

هندسه ايمپلنت ميزان مقاومت آن در برابر نيروهای خمشی و پيچشی را نيز تحت تأثير قرار ميدهد.

اعمال نيروهای پيچشی حين جويدن می تواند شکست را در محل پيچ اباتمنت به ايمپلنت موجب گردد.

در صورتی که ايمپلنت بعد از کاشت به خوبی به استخوان فک متصل شود، بافت فيبروزی، استحکام لازم را در فصل مشترک ايمپلنت – استخوان فراهم می کند.

برای بهبود اتصال، ناحيه کرست استخوان به صورت زبر و دارای خلل و فرج ساخته می شود.

اباتمنت های ساخته شده از زيرکونيا علاوه برافزايش زيبايی، چقرمگی شکست بالايی هم دارند.

مطالعات نشان داده اند، برای بهبود عمرخستگی آنها، بايستی نوع اتصال آنها به ايمپلنت به صورت اتصال بيرونی باشد.