علت شکستن دندان ایمپلنت

هدف درمان دندانپزشكی بازگرداندن وضعيت بيمار به شرايط طبيعی از نظر عملكرد، راحتی، زيبايی، تكلم و سلامت بافت است.

اين درمان از حذف پوسيدگی تا جايگزينی دندانها توسط ايمپلنت متفاوت است.

كاربرد ايمپلنت دندانی به شكل روز افزوني در حال گسترش است.

هدف از درمان ايمپلنت، بازسازی كانتور، فانكشن، راحتی، استتيك، صحبت كردن و سلامت طبيعی بيمار است.

چيزی كه دندانپزشكی ايمپلنت را به درمانی منحصر به فرد تبديل كرده توانايی آن در دستيابي به اين اهداف بدون ايجاد آتروفي استخوان است.

در سال های اخير استفاده از درمان های مرتبط با ايمپلنت بدليل تأثير مجموعه اين عوامل افزايش يافته است:

1. طول عمر جمعيت مسن جامعه بيشتر شده است.
2. پيامدهاي شكست پروتزهاي ثابت و پروتزهاي پارسيل متحرك
3. پيامدهاي آناتوميك بي دندانی
4. عملكرد ضعيف پروتزهاي متحرك
5. پيامدهاي روحي رواني بدنبال از دست دادن دندان
6. قابل پيش بيني تر بودن نتايج پروتزهاي متكي بر ايمپلنت

طرح ريزی درمان جهت ايمپلنت موفق، مستلزم دانش خوب از بيومكانيك، ارزيابی مناسب از ظرفيت تحمل بار و طرح مهندسی خوب جهت حفظ Osseointegration همراه با مقاومت در مقابل بار اكلوزالی پيش بينی شده است.

واضح است كه در صورت استفاده از رستوريشن هاي متكي بر ايمپلنت (رستوریشن های دندانی شامل روکش ها ،بریج ها،ونیر ها یا لمینیت ها و اباتمنت ها هستند)، اطلاع از علم بيومكانيك ايمپلنت ضروري است.

ظرفيت تحمل بار (Load) ايمپلنت ها ي حمايت كننده رستوريشن، بايد از ميزان بار وارده حين فانكشن بيشتر باشد وگرنه موجب شکست ایمپلنت دندان خواهد شد.

اگر بار وارده از ظرفيت تحمل بار ايمپلنت ها، پروتز يا استخوان حمايت كننده بيشتر باشد، بار بيش از حد (Over load) مي تواند، منجر به شكست مكانيكي يا بيولوژيك شود.

انواع شکست

شکست مکانیکی:

در شكست مكانيكي (Mechanical failure) پيچ هايي كه رستوريشن را محكم مي كنند، ممكن است خميده شده، شل شوند يا بشكنند.

خسارت بارترين نوع شكست مكانيكي، شكستگي ايمپلنت است.

شکست بیولوژیک:

در شكست بيولوژيك (Biologic failure) پاسخ Resorption-remodeling استخوان اطراف ايمپلنت ها تحريك شده و منجر به تحليل پيشرونده استخوان خواهد شد.

در بعضي موارد تحليل استخوان اطراف ايمپلنت تا حدي پيشرفت مي كند كه ايمپلنت ديگر تحت حمايت استخوان نبوده و Osseointegration  از بين مي رود.

از جمله عوامل مهمي كه مي توان به عنوان يكي از فاكتور هاي تاثير گذار بر اين مسئله نام برد، نسبت تاج به ايمپلنت (C/I ratio) است.

كه با توجه به متغيير هايي كه  مي تواند ايجاد كند از جمله محل تكيه گاه و فاصله آن از راس بازوي كارگر (CHS=Crown Hieght Space) است.

اين فاصله داراي دو تعريف آناتوميك و كلينيكال است كه با توجه به قوانين بيومكانیک در اين پژوهش از تعريف كلينيكال آن كه عبارت است از مرتفع ترين نقطه تاج تا راس كرست استخواني استفاده مي گردد، نقش بسيار موثري بر روي نتايج درماني ايمپلنت دارد.

♦چنانچه نسبت تاج به ايمپلنت نامناسب باشد باعث افزايش اثرات نيروهاي غير محوري مي شود و باعث افزايش شكست در درمان هاي پروتزي و كاهش ساپورت استخوان ناحيه سرويكال مي گردد.

اين نسبت از مقايسه دو جزء مجزا شامل ارتفاع تاج و طول ايمپلنت بدست مي آيد.